FlóránakMost azon muszáj elmerengnem:hogyha te nem szeretnél engem, kiolthatnám drága szenem, lehunyhatnám fáradt szemem. Mert jó meghalni. Tán örülnék, ha nem szeretnél így. Kiülnék a fehérhabú zöld egek, fecsegõ csillagfellegek mellé a nyugalom partjára, a nem üres ûr egy martjára, szemlélni a világokat, mint bokron a virágokat. Hajósinas koromban, nyáron, a zörgõ, vontató Tatáron, egy szép napon munkátlanul, mint aki örömöt tanul, bámultam a Dunát, megáradt, libegtetett leveles ágat, úgy kanyaritott sok fodort, deszkát harapdált és sodort olyan sok szép villogó dinnyét a sárga ár, hogy el se hinnéd és én se hinném el talán, ha nem tenéked mondanám. Piros almák is ringatóztak, zöld paprikák bicegve úsztak, most ez, majd az lett volna jó. S állt és bólintott a hajó. Ilyen lenne az ûri szemle. Milyen szép! - bólintva mindenre, meglátnám, milyen kéken ég az ég, mely hozzád illenék. Mert a mindenség ráadás csak, az élet mint az áradás csap a halál partszegélyein túl, ûrök, szivek mélyein túl, túl a hallgatag határon, akár a Duna akkor nyáron... Mert szeretsz s nyugton alhatom, neked én be is vallhatom az elmulástól tetten érten, hogy önmagamba én se fértem, a lelkem azért közvagyon s azért szeretlek ily nagyon. 1937. márc. |
(1937. április 11.) |
An FloraIch muß jetzt oft darüber sinnen,wenn du nicht wärst, ich ging' von hinnen, ich machte Schluß mit dem Getu und kniff die müden Augen zu. Ich stürbe gern. Fast ist es schade, daß du mich liebst. Sonst zög ich grade zum grünen Himmelsgrund hinaus, dem immer muntern Sternenstrauß, und säße da am stillen Saume vom großen, niemals leeren Raume, besäh mir einzeln Welt um Welt wie bunte Blumen auf dem Feld, so wie ich einst als Schifferlehrling zusah, wie's auf dem Wasser herging. "Tatar", so hieß das alte Schiff, und ich, grad müßig, im Begriff, mich an der Hochflut zu ergötzen, sah unsre Donau voll von Klötzen und Brettern, Zweigen, von der Gischt in toller Laune weggewischt. Melonen schwammen dort und Trauben im gelben Saft - das kann nur glauben, der so wie ich es selbst erlebt, was alles auf dem Wasser schwebt. Knallrote Äpfel taumeln, tanzen, und Paprika, Gerümpel, Pflanzen sind da, verschwinden wiederum - das Schiff steht still und nickt mir stumm. So wär die Schau in Weltallsweiten. Ich nickte froh nach allen Seiten und sähe glühn das Himmelslicht, so hell und klar wie dein Gesicht. Doch Weltall ist nur Zusatz eben, denn wie die Hochflut schwemmt das Leben die Grenzen aller Räume fort. Es übertritt des Todes Bord, der Herzen und der Welten Schächte - wie jenes Jahr der Donaumächte ... In deiner Liebe sichrem Hort verrat ich dir das große Wort, verstrickt schon in des Sterbens Fänge: Auch mir war's in mir selbst zu enge. Daher zum Michverstreun der Trieb, und darum hab ich dich so lieb. |
(März 1937 - Übertr. v. Géza Engl) |